پزشک عموميتغذيه و رژيمدرمانيساير طب هاي مکملطب سالمندطب سنتي ايرانيطب سوزنيهومئوپاتي
پوستارتوپديبيماريهاي داخليبيماريهاي عفونيبيماريهاي قلب و عروقبيماريهاي مغز و اعصاببيهوشيپاتولوژيپرتودرمانيپزشکي قانونيپزشکي هسته ايپزشکي ورزشيتغذيهجراح کليه مجاري ادراري جراحي عموميجراحي فک وصورتجراحي مغزواعصابچشم پزشکيداروسازي (فارماکولوژي)راديولوژيروانپزشکيروانشناسي بالينيروماتولوژيريهزنان و زايمانطب اورژانسطب فيزيکي و توانبخشيقلب و عروقگوش و حلق و بينيکودکان
آلرژي و ايمنولوژياطفالبيماري هاي رماتيسميبيماريهاي قلب و عروقجراحى پستانجراحي پلاستيک ترميميجراحي توراکس(قفسه سينه)جراحي عروقجراحي قلب وعروقخون و سرطان بالغين روانپزشک کودک،نوجوانروماتولوژيريهطب نوزادانغدد درون ريز و متابوليسم فوق تخصص ارتوپديگوارش و کبد بالغين مراقبتهاي ويژه ICUنفرولوژي (کليه)کليه و فشار خونکودکان - روانپزشکيکودکان - آلرژيکودکان - جراحيکودکان - خون وسرطانکودکان - روماتولوژيکودکان - ريهکودکان - عفونيکودکان - غددکودکان - قلبکودکان - گوارشکودکان - مغزواعصابکودکان - نفرولوژي(کليه)کودکان-ارتوپدي
دندانپزشک عموميارتودانتيکس بيماري هاي دهان، فک و صورت پاتولوژي دهان و فک و صورتپروتزهاي دنداني جراحي دهان و فک و صورتجراحي لثه (پريودانتيکس)درمان ريشه (اندودانتيکس)دندانپزشکي ترميميدندانپزشکي کودکانراديولوژي دندان وفک و صورت
به تيکهاي حرکتي و سپس تيکهاي صوتي به علت درگيري هستههاي قاعدهاي مغز سندرم توره ميگويند. شروع اين اختلال قبل از 16 سالگي و معمولاً در 5 سالگي است. حرکات استريوتايپي پريدن يا رقصيدن، بيش فعالي و اختلالات يادگيري علايم شاخص اين سندرم محسوب ميشوند و از آنجا که شايعترين سن شروع حرکات غيرارادي در اين کودکان اوايل دوره ابتدايي است درنتيجه معلمان احتمالا اولين کساني هستند که علايم بيماران را ميبينند. البته گاهي ممکن است يک نفر بدون داشتن سندروم توره، تيک داشته باشد. مثلا بعضي از داروها ميتوانند باعث ايجاد تيک شوند يعني ايجاد تيک جزو عوارض جانبي آنها است. همچنين خيلي از بچهها تيکهايي دارند که خود به خود در طول چند ماه يا چند سال ناپديد ميشود و نبايد با سندرم توره اشتباه گرفته شود.
سندروم توره احتمالا يک بيماري ژنتيکي است؛ يعني يک فرد آن را از والدين خود به ارث ميبرد. البته پزشکان و دانشمندان علت دقيق آن را نميدانند اما بعضي تحقيقات نشان ميدهد که در موارد سندروم توره، چگونگي ارتباط اعصاب در مغز دچار مشکل ميشود. در واقع انتقالدهندههاي عصبي که مواد شيميايي موجود در مغز که سيگنالهاي عصبي (پيغامها) را از يک سلول به سلول ديگر ميبرند، ممکن است در ايجاد اختلال نقش داشته باشند.
معمولا علايم اوليه سندروم تورت در سنين بين 3 تا 10 سالگي ظاهر ميشود اما در صورت عدم درمان هنگامي که کودکان مبتلا به توره به بزرگسالي ميرسند، ممکن است علايم متوسط تا شديد بيماري را حفظ کنند و تيکهاي عصبي روي همه جوانب زندگيشان تاثير منفي داشته باشد. بنابراين درمان دوان کودکي موضوع مهمياست که نبايد ناديده گرفته شود.
اگر تيکها خفيف باشند ممکن است علي رغم تشخيص بيماري، درماني صورت نگيرد. گاهي اوقات براي آنکه کودک در خانه و مدرسه به راحتي به فعاليتهاي روزمره خود ادامه دهد پذيرفتن اين حقيقت که نشانههاي بيمار و رفتارهاي او در کنترل کودک نيستند و به قصد شيطنت و از روي عمد انجام نميشوند کافي است. حتي ممکن است لازم باشد که در مورد اين بيماري براي گروه همسالان کودک و والدين او نيز توضيحاتي داده شود تا آنها هم دليل اين رفتارها را از سوي بيمار متوجه شوند. با اين وجود در برخي موارد تيکها به شدت آزاردهنده ميشوند و آن قدر کودک را رنج ميدهند که به درمان طبي نياز ميشود. متاسفانه هيچ دارويي وجود ندارد که بتواند نشانهها و علايم بيمار را بهبود بخشد و هيچ عوارض جانبي منفي هم نداشته باشد. بسياري از داروهاي مورد استفاده کنوني براي سندرم توره عوارض جانبي احتمالي دارند که عبارتند از: افزايش وزن، گيجي و منگي و کندي سرعت تفکر. علاوه بر اينها يک جا بند نشدن، نشانههاي افسردگي، هراس از مدرسه يا حتي ايجاد واکنشهاي آلرژيک شديد نيز ممکن است روي دهند. در نتيجه داروهايي که ميتوانند به بيمار کمک کنند قادرند کودک را خواب آلوده کنند و يا قدرت تمرکز و يادگيري او را در مدرسه کمي کاهش دهند. علاوه بر اين در حالي که اين داروها از نشانههاي بيمار ميکاهند به ندرت ميتوانند اين نشانهها را کاملا از بين ببرند. پس مصرف دارو در واقع يک معامله است و پزشک و خانواده بيمار با هم تصميم خواهند گرفت که آيا منافع مصرف آنها ارزش مشکلاتي که ممکن است ايجاد کنند را دارند يا نه. در اين بين اطلاعاتي که معلمان از عملکرد روزانه کودک در مدرسه به دست ميآورند در روند اين تصميم گيري موثر خواهد بود.
سندرم تورت بر اساس وراثت رخ ميدهد و عوامل ژنتيکي در بروز بيماري موثرند بنابراين پيشگيري چنداني هم نميتوان براي آن در نظر گرفت.