شخصي که در معرض پرتوهاي زيانبار ناشي از يک انفجار هسته‌اي قرار مي‌گيرد ممکن است دچار تخريب کامل مغز استخوان و متعاقب آن در ظرف چند هفته مبتلا به آنمي کشنده شود. به همين ترتيب درمان بيش از حد با بعضي مواد شيميايي صنعتي و حتي داروهايي که شخص ممکن است نسبت به آنها حساس باشد مي‌توانند يا برخي تومورها همين اثر را ايجاد کنند.

بيماران مبتلا به آنمي آپلاستيک شديد براساس شمارش سلول هاي خوني محيطي ( که به صورت شمارش پلاکت کمتر از ml 20000 شمارش نوتروفيل کمتر از ml 500 آنمي با شمارش رتيکولوسيت تصحيح شده کمتر از 1% و سلولاريته مغز استخوان 5% تا 10% تعريف مي شود) متوسط بقاي متوسط کمي بدون درمان خواهند داشت که بين 12 تا 6 ماه است و اکثر بيماران در اثر عفونت هاي طاقت فرسا مي ميرند.

اقدامات حمايتي مثل ترانسفوزيون مکرر و درمان عفونت، پيوند مغز استخوان، به کارگيري عوامل سرکوب ايمني درمان اوليه اين بيماري هستند.

کم خوني به همراه کاهش پلاکت (Thrombocytopenia)، کاهش گلبول سفيد (Leukopenia) و کاهش رتيکولوسيت (Reticulocytopenia) از نشانه هاي آن است. مهم‌ترين فرق ميان کم‌خوني آپلاستيک با سندرم ميلوديسپلاستيک اين است که در سندرم ميلوديسپلاستيک سلول‌هاي خوني غيرعادي يا نابالغ ساخته مي‌شوند ولي در کم‌خوني آپلاستيک توليد همه‌ي سلول‌هاي خوني با کاهش شديد روبرو است. پان سيتوپني يکي از بارزترين علائم در اين آنمي است. ياخته هاي سرخ معمولاً نرموسيتيک-نرموکروميک هستند.

ندارد.

آزمايش کامل خون (CBC)