به طور کلي دو گروه از مانيتورها و تلويزيونها در بازار وجود دارند؛ مانيتورهاي CRT يا همان مانيتورهاي قديمي (با صفحه تصوير محدب يا فلات) و مانيتورهاي جديد (LCD ، LED، پلاسما و 3D).  هر کدام از اين مانيتورها از نظر سلامت چشم معايب و مزاياي خود را دارند.

در مانيتورهاي CRT از تفنگ‌هاي الکتروني براي نمايش تصوير استفاده مي‌شود و همين امر باعث مي‌شود نقاط نوراني به رنگ‌هاي مختلف بر روي صفحه مانيتور ديده شود. مهم‌ترين عيب اين مانيتورها احتمال وجود پرتوهاي X  و ماوراء ‌بنفش و پرتوهاي نور مرئي است که با سرعت، نور زياد را پرتاب مي‌کنند. اين پرتوها کاملا داخل چشم جذب مي‌شوند.

از نظر فيزيک بهداشتي، دو پديده را براي مضر بودن اين پرتوها بايد در نظر گرفت: شدت اين پرتوها و مدت زمان مواجهه با آنها. بنابر‌اين مانيتورهاي CRT بايد استانداردهاي مربوط به ايمني پرتو را داشته باشند. اين پرتوها براي چشم مشکلاتي ايجاد مي‌کنند که مهم‌ترين آنها تاثير پرتو الکترومغناطيسي و پديده‌اي به نام «خيرگي» است. افرادي که مجبورند براي مدت طولاني در مقابل اين مانيتورها بنشينند، اين دو مشکل را دارند. پس ما بايد از عينک‌هايي استفاده کنيم که جاذب پرتوهاي الکترو‌مغناطيسي باشند. در عدسي اين عينک‌ها از پليمرها استفاده شده است که علاوه بر جذب اشعه الکترو‌مغناطيسي، باعث مي‌شوند که طيف نور مفيد هم وارد چشم شود.

مانيتورهاي LCD تشعشعات الکترو‌مغناطيسي ندارند، ولي شدت نور آنها کمتر است و معمولا قدرت تمايز رنگي چشم را کاهش مي‌دهند. رويت آنها هم به زاويه وابسته است، يعني هرچه زاويه نسبت به اين مانيتور افزايش پيدا کند، کيفيت تصوير کاهش پيدا مي‌کند و برعکس. براي همين کاربر مجبور است قدرت تمرکز چشم خود را نسبت به صفحه مانيتور در مقايسه با مانيتورهاي قبلي افزايش دهد. در اين حالت به سيستم حرکتي چشم فشار يا تنش زيادي وارد مي‌شود. افرادي که ديد دو ‌چشمي ندارند، با اين مانيتور (LCD) دچار مشکل مي‌شوند و بايد تحت نظر اپتومتريست عينک مخصوصي برايشان تجويز شود. اين عينک با عينک بيماراني که در مقابل مانيتورهاي CRT قرار مي‌گيرند، متفاوت است. بنابراين افرادي که در مقابل کامپيوتر کار مي‌کنند، بايد کاملاً بينايي‌سنجي شوند. لازم به ذکر است که تکنولوژي هاي جديد در پي حل مشکل زاويه نيز بوده اند و در حال حاضر محصولاتي در بازار بدون محدوديت زاويه ديد (در قالب LCD و LED) نيز عرضه شده اند.

صفحات پلاسما و ال سي دي ممکن است در ظاهر شبيه هم باشند، اما شکل ظاهري و ميزان ضخامت را مي توان پايان شباهت اين دو تکنولوژي دانست. نمايشگرهاي پلاسمايي همانگونه که از نامشان بر مي آيد ، شامل شبکه اي از سلول هاي کوچک حاوي پلاسماي گازي است که با ولتاژ الکتريکي مشخصي براي ايجاد تصوير تحريک مي شوند. نمايشگرهاي ال سي دي liquid crystal display  (يا صفحه نمايش کريستال مايع) از حجم فشرده اي از کريستال مايع تشکيل شده اند که فضاي بين دو صفحه شيشه اي را پر کرده است. اگر چه ال سي دي رزولوشن بهتري را در اختيار مي گذارد، اما پلاسما هنوز از لحاظ کيفيت تصوير بهتر است.

صفحه LCD بدليل رنگ مناسب تر پيش زمينه صفحه نمايش رايانه، آسيب کمتري به چشم وارد مي‌کند. تلويزيون هايي که با نام LED در بازار شناخته مي شوند از پنل LCD استفاده مي‌کنند و تنها تفاوت LED باLCD هاي مرسوم تفاوت در نوع نوردهي است که در LED ها از نوع نوردهي پشتي است . تکنولوژي به کار رفته در آن‌ها طوري است که مثل مهتابي چشمک نمي‌زنند! بلکه صحنه‌اي ثابت دارند. مانيتورهاي LCD نور فلورسنت دارند و مثل مهتابي چشمک مي‌زنند. هر چه چشمک زدن مانيتور بيشتر باشد، چشمها بيشتر خسته مي‌شوند. ضمن اينکه بسياري از اضطراب‌هايي که هنگام کار با کامپيوتر ايجاد مي‌شود، به خاطر چشمک‌هاي مانيتور است.